واژه ی سماور از زبان روسی و از واژه самовар به معنی خود جوش گرفته شده است .
اولین سماور در سال ۱۸۲۰ میلادی توسط روس ها ابداع و ساخته شد .
در ایران ، برای اولین بار سماور در دوره ی سلطنت شاهرخ ، نوه ی نادرشاه افشار ، وارد ایران گردید.
در دوره ی قاجاریه سماور در بین اشراف ایرانی به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت .
در زمان وزارت امیر کبیر ، برای اولین بار در ایران ساخت سماور آغاز شد و با حمایت و تشویق های او صنعت گران ایرانی رو به تولید سماور آوردند و به این ترتیب مردم عادی نیز توانستند همانند اشراف از سماور استفاده کنند .
در دوران امیرکبیر سماور سازی به عنوان یک شغل در سراسر ایران به خصوص تهران ، اصفهان و بروجرد توسعه یافت و استادان سماور ساز ایرانی ، انواع سماور را با آلیاژ برنج و مس در اشکال و ابعاد مختلف تولید کردند و با هنر و ذوق ایرانی آمیختند .
در اواخر دوره ی قاجار سماور تبدیل به یک کالای کاملا ایرانی گردید که تقریبا در همه خانه ها یافت می شد و به دلیل اینکه برای پذیرایی از مهمان امکان ویژه ای مهیا میکرد به دلیل مهمان نوازی ایرانی ها ، سماور جایگاه ویژه ای در نزد خانه و خانواده های ایرانی باز کرد و به این ترتیب تعارف و پذیرایی با چایی جزء فرهنگ همنشینی و دورهمی های ایرانی ها گردید .