آرت دکو که گاهی به آن دکو نیز گفته می شود ، سبکی از هنرهای تجسمی، معماری و طراحی است که برای اولین بار قبل از جنگ جهانی اول در فرانسه ظاهر گردید .

نام این سبک برگرفته از مخفف Arts Décoratifs مربوط به نمایشگاه بین المللی هنر های تزئینی و مدرن که در سال ۱۹۲۵ م در پاریس برگذار شد، می باشد .

هنر دکو از همان ابتدا تحت تأثیر اشکال هندسی جسورانه کوبیسم، رنگ‌های روشن فوویسم و باله‌های روس، مبلمان دوران لویی شانزدهم. و سبک های خاور دور، ایران و مصر باستان قرار گرفت. در این سبک از مواد کمیاب و گران قیمت، مانند آبنوس و عاج و صنایع دستی نفیس استفاده گردید.

در دهه  ۱۹۳۰م، در طول رکود بزرگ، صنایع جدید از جمله آبکاری کروم، فولاد ضد زنگ و پلاستیک وارد هنر دکو گردید و شکل شیک‌تری از این سبک به نام Streamline Moderne ظاهر شد که دارای فرم‌های منحنی و سطوح صاف و صیقلی بود.

آرت دکو یکی از اولین سبک‌های واقعاً بین‌المللی است که تسلط آن با آغاز جنگ جهانی دوم و ظهور سبک‌های معماری مدرن پایان یافت.

در سال های ۱۹۱۰ م الی ۱۹۳۰ م طراحان و سازندگان فرانسوی، آلمانی و ایتالیایی تحت تاثیر سبک هنری آرت دکو انواع مبلمان و صندلی های راحتی و سالنی سلطنتی و مجلل را با بکار گیری مواد گران قیمت ، طراحی و تولید کردند .

در سال های ۱۹۳۰ م الی ۱۹۵۰ م طراحان امریکایی ، مبلمانی با مواد ارزان قیمت مانند آلومینیوم، کروم، باکلیت و پلاستیک با فرم هایی برگرفته از سطوح صاف و منحنی ، در سبک ارت دکو طراحی و تولید کردند تا مردم عادی نیز بتوانند لز مبلمان سبک آرت دکو برخوردار شوند .

سبک آبشاری در دهه‌های ۱۹۳۰ و  ۱۹۴۰ میلادی رایج‌ترین شکل مبلمان آرت دکو در آن زمان بود. قطعات معمولاً از تخته سه لا با روکش بلوند و با لبه‌های گرد و شبیه آبشار ساخته شده بودند.

لوسترهای آرت دکو :

طراحی این لوستر ها با الهام از هنر دکو دارای رنگ های شیک، براق و درخشنده بوده و در ساخت آنها پیکر بندی های زنده و جسورانه ای به کار گرفته شده است .