نئوکلاسیسم (همچنین نئوکلاسیسیسم ) یک جنبش فرهنگی غربی در هنرهای تزئینی و تجسمی ، ادبیات ، تئاتر ، موسیقی و معماری است که از هنر و فرهنگ دوران باستان الهام گرفته است . نئوکلاسیک در رم عمدتاً به لطف نوشته های یوهان یواخیم وینکلمان در زمان کشف مجدد پمپئی و هرکولانیوم متولد شد ، اما محبوبیت آن در سراسر اروپا گسترش یافت .
نئوکلاسیک در اروپا و هنرهای تجسمی در سال ۱۷۶۰ میلادی در تقابل با سبک (( روکوکو )) که در آن زمان غالب بود ، آغاز شد .
معماری روکوکو بر زیبایی، تزئینات و عدم تقارن تأکید داشت در حالی که معماری نئوکلاسیک بر اصول سادگی و تقارن استوار است که به عنوان فضیلت هنرهای روم و یونان باستان تلقی می‌شود و بلافاصله از کلاسیکیسم رنسانس قرن ۱۶ استخراج گردید. هر سبک نئو کلاسیک مدل‌هایی را از میان طیف کلاسیک‌های احتمالی موجود در دسترس خود انتخاب می‌کند و برخی دیگر را نادیده می‌گیرد .
پس از سکون در طول دوره تسلط معماری مدرن (تقریباً پس از جنگ جهانی دوم تا اواسط دهه ۱۹۸۰)، نئوکلاسیک چیزی شبیه به تجدید حیات را شاهد بود.
جنبش اصلی نئوکلاسیک با عصر روشنگری در قرن ۱۸ مصادف شد و تا اوایل قرن ۱۹ ادامه یافت و به طور جانبی با رمانتیسیسم رقابت کرد . در معماری، این سبک در طول قرن ۱۹، ۲۰ و تا قرن ۲۱ ادامه یافت.
در دهه اول قرن بیست و یکم میلادی ، معماری نئوکلاسیک معاصر تحت عنوان معماری کلاسیک جدید آغاز گردید که گاهی از آن به عنوان نئو تاریخ گرایی نیز یاد می شود.
همچنین، تعدادی از قطعات معماری پست مدرن از نئوکلاسیکیسم ناحیه آنتیگون و تئاتر ملی کاتالونیا در بارسلون الهام گرفته و شامل ارجاعات صریح به نئوکلاسیک است
در ایالات متحده، ساختمان‌های عمومی معاصر مختلفی به سبک نئوکلاسیک ساخته می‌شوند که مرکز سمفونی Schermerhorn در سال ۲۰۰۶ م در نشویل یک نمونه آن است.
در بریتانیا تعدادی از معماران به سبک نئوکلاسیک فعال هستند. نمونه هایی از کار آنها شامل کتابخانه دانشگاه میتلند رابینسون کوئینلان تری در کالج داونینگ و کتابخانه ساکلر معماران رابرت آدام است.
لوستر های نئوکلاسیک نشانه های خود را از سبک های روم باستان و آتن گرفته اند .
ویژگی های این سبک لوستر ها شامل فرم های متقارن ، منظم و باوقار و اشکال هندسی مانند مخروط در جزئیات و اشکال هندسی طوماری شکل در قسمت های انتهایی ، پشتی و بازو ها می گردد.
به طور کلی لوستر های سبک نئوکلاسیک از طریق ستون ها ، تذهیب ، نقش برجسته های کلاسیک و تزئینات معتدل به کار رفته در آنها قابل شناسایی هستند .
