نیکل یکی از مهم‌ترین و بهترین فلزهایی است که در آبکاری به کار برده می شود.
تاریخچه آبکاری و استفاده از نیکل به بیش تر از صدها سال و قرن ها پیش برمی گردد. این عمل در سال ۱۸۴۳ زمانی که R.Rotlger توانست رسوب های نیکل را از حمامی حاوی آمونیوم و سولفات نیکل به دست آورد شروع گردید و پس از آن Adams اولین فردی بود که موفق شد آبکاری نیکل را در موارد تجاری انجام بدهد. نیکل رنگی سفید مانند نقره دارد که اندکی متمایل به زرد بوده و به سادگی صیقل پذیر و از خاصیت انقباض و انبساط، جوش پذیری و مغناطیسی بودن بهره می برد.
آبکاری با نیکل درکل به قصد ایجاد یک لایه براق و درخشان برای لایه بعدی مثل کروم و به جهت فراهم کردن درخشندگی سطحی خوب و پایداری در مقابل خوردگی برای قطعات برنجی، فولادی و حتی بر روی پلاستیک‌هایی که با شیوه های شیمیایی متالیزه شدهاند به کار می‌رود. مواد شیمیایی که در الکترولیت‌های نیکل مورد استفاده قرار می‌گیرند به شرح زیر هستند.
نمک رسانا– به منظور بالا بردن قابلیت رسانایی ترجیحاً از کلریدها به خصوص کلرید نیکل استفاده می‌شود.
نمک فلزی – اصلی ترین آن‌ها سولفات نیکل بوده و همچنین از سولفومات نیکل و کلرید نیکل نیز استفاده می‌شود.
مواد ضد حفره‌ای شدن – برای پیشگیری از حفره ای شدن به الکترولیت‌های نیکل موادی اضافه می کنند که به مواد تر کننده شناخته می شوند. در گذشته از مواد اکسید کننده به عنوان مواد ضد حفره استفاده می کردند.
مواد تامپونه کننده – برای ثابت نگه داشتن PH اصولاً اسید بوریک به کار برده می‌شود./
www.lustersane.ir
